1. Jak wyglądały początki Pana współpracy zagranicznej?

Moja tematyka badawcza, czyli czujniki oraz ich matryce (elektroniczne nosy) jest rozwijana przez kilka zespołów w Polsce i kilkanaście za granicą. Po nawiązaniu współpracy z jednostkami lokalnymi, wiodącymi prym w tej dziedzinie, czyli m.in. Katedra Inżynierii Procesowej i Technologii Chemicznej (Politechnika Gdańska) oraz Katedra Biotechnologii Medycznej (Politechnika Wrocławska), dzięki badaczce z drugiej jednostki, Profesor Patrycji Ciosek-Skibińskiej zostałem włączony do międzynarodowej współpracy z zespołem Prof. Corrado di Natale (Sensors Group). Po krótkiej rozmowie łatwo przyszło znalezienie punktów wspólnych i nakreślenie dalszego toku współpracy. Pokazuje to, jak istotne jest budowanie sieci kontaktów naukowych i wykorzystywanie istniejących relacji w celu nawiązania nowych współprac. Dzięki wsparciu od doświadczonej koleżanki, która była już zaznajomiona z pracą w grupie profesora di Natale, udało się pominąć etap ewentualnych niepewności związanych z nawiązaniem współpracy.

Wydaje mi się, że taki tok nawiązania współpracy podkreśla znaczenie sieci kontaktów między naukowcami w rozwijaniu badań naukowych i umożliwianiu wymiany wiedzy na międzynarodowym poziomie. Początki powinny obejmować zaznajomienie i podjęcie współpracy z lokalnymi jednostkami, a później próbę wypłynięcia na szerokie wody.

2. Czy miał Pan jakieś obawy przed wyjazdem? Czego dotyczyły?

W przypadku krajów europejskich o podobnej kulturze i klimacie obawy związane z aklimatyzacją są kwestią marginalną. Główne obawy dotyczyły jedynie nowego środowiska pracy. Wyjazd na staż naukowy oznacza pracę w nowym środowisku badawczym, z nowymi kolegami zespołu i nowym przełożonym, głównie w kontekście integracji z nowym zespołem i dostosowania się do innych metod pracy, zwyczajów organizacyjnych i wymagań badawczych. Każda grupa badawcza ma swoje własne metody pracy, zwyczaje organizacyjne i standardy.

Przezwyciężenie obaw wymagało nauki nowych umiejętności oraz dostosowania się do konkretnych narzędzi i technologii używanych w grupie, które w tak prestiżowej jednostce są na wysokim poziomie, dostosowanym do poziomu kompetencji pracowników. Jednak warto podkreślić, że obawy te zmniejszały się w miarę upływu czasu i wdrażania się w rytm pracy grupy. Dzięki otwartości, komunikacji i chęci niesienia wsparcia przez nowych kolegów zespołu, można w miarę szybko i skutecznie przezwyciężyć te obawy.

3. Czy coś Pana zaskoczyło podczas wyjazdu? Co to było?

Nie spodziewałem się specyficznego podejścia do pracy w jednostce badawczej, wynikającego prawdopodobnie z włoskiego temperamentu. Włoska kultura pracy jest często bardziej elastyczna, co oznacza, że nie zawsze przestrzega się ścisłych reguł dotyczących czasu pracy. To może być wyraźne w nieco luźniejszym podejściu do harmonogramów i godzin pracy w porównaniu do niektórych innych krajów, w tym Polski. Być może z początku czułem pewne zakłopotanie w związku z tą elastycznością, ale z czasem zrozumiałem, że to nie oznaczało braku zaangażowania czy niedbałości, a raczej skoncentrowanie się na efektach i rezultatach pracy.

Co mnie zaskoczyło i bardzo mi imponowało, to fakt, jak SensorsGroup była skoncentrowana na efektach. Pomimo elastyczności w zakresie czasu pracy, wszyscy członkowie byli mocno zaangażowani w osiąganie konkretnych celów badawczych i uzyskiwanie wyników. Skupiali się na jakości pracy i efektywności działań, a to naprawdę przekładało się na produktywność.

4. Jak wyjazd wpłynie/wpłynął na Pana dalszy rozwój?

Trzymiesięczny wyjazd stażowy pozwolił mi zdobyć nowe umiejętności badawcze, zapoznałem się z możliwościami zastosowania różnych technik analitycznych do analizy próbek gazowych, w szczególności rozwiązywania problemów w rozwoju zaawansowanych systemów czujnikowych. Zapoznany zostałem z etapami przygotowania próbek biologicznych do analizy i metodami opracowania wyników z poszczególnych instrumentów analitycznych. W ramach współpracy badane były próbki moczu kobiet w ciąży, pod kątem sprawdzenia tempa i charakteru zmian składu moczu kobiet w trakcie ciąży. Próbki otrzymywane ze szpitala badane były trzema technikami: chromatografią gazową sprzężoną ze spektrometrem mas (GC-MS), chromatografią gazową ze spektrometrem ruchliwości jonów (GC-IMS) oraz elektronicznym nosem (Enos) wyposażonym w matrycę czujników mikrowagowych (QCM) na bazie metaloporfiryn.

Pierwszy miesiąc stażu realizowałem wraz z dr. inż. Bartoszem Szulczyńskim (Politechnika Gdańska), co poszerza zakres kooperacji naukowców w ramach Związku Uczelni im. Daniela Fahrenheita (FarU). Ponadto, wyjazd stażowy do zagranicznego ośrodka naukowego, należącego do ścisłej czołówki światowej, umożliwił nabycie unikalnej ekspertyzy i doświadczenia, które będę starał się zaimplementować w jednostce macierzystej. W ramach wizyty podjęto decyzję o dalszej współpracy w zakresie badań próbek oddechu z wykorzystaniem matryc czujników. Utrzymanie i rozwinięcie współpracy staramy się realizować poprzez składanie aplikacji grantowych oraz opracowanie publikacji naukowych.

5. Gdyby miał Pan udzielić jednej rady młodszym kolegom badaczom/koleżankom badaczkom – jaka byłaby to rada?

Bądź otwarty na nowe doświadczenia i gotów do nauki. Wyjazd na staż naukowy za granicę to doskonała okazja do poznawania nowych kultur, ludzi i metod pracy. Otwartość na nowe doświadczenia i gotowość do nauki od innych są kluczowe. Umożliwia to zdobycie cennych umiejętności i doświadczania, które zaprocentuje w przyszłości.

Wywiad przeprowadziła Patrycja Maszka-Stankiewicz z Działu Obsługi Programu „Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza”.

fot. archiwum prywatne